Als ik Jaap van Dissel van het RIVM hoor praten over besmettingsgraad en het kantelpunt ben ik zo blij dat Nederland niet afhankelijk is van míjn logica. Dat er mensen aan het roer staan die dingen als betrouwbaarheidsintervallen, infectieverspreiding en correlatie begrijpen. Anders hadden we misschien hopjesvla moeten uitbannen.
Dat zit zo: mijn oma had vroeger altijd hopjesvla. Want hopjes, dat waren in de tijd van mijn oma al eeuwenoude snoepjes die smaakten naar gezelligheid. Bovendien kon je er met de beste wil van de wereld niet meer dan een paar in een keer opeten want ze waren zo hard dat je glazuur uit voorzorg van je kiezen sprong. Verstandige snoepjes.
Nou moest ik denken aan twee feiten en die kregen plots een logisch verband: 1: oude mensen eten graag hopjesvla; 2: oude mensen hebben een grotere kans om te sterven aan corona. Zie je wat ik bedoel? Maar het klopt dus niet, wil ik maar zeggen. Als we kijken naar een langere periode, verspreid over het gemiddelde van de bevolkingsdichtheid per vierkante kilometer en als je uitgaat van een stabilisatie van 28,3 en een overdraagbaarheid van 54 promille, niettegenstaande de risicobeoordeling van 14 maart jongstleden en rekening houdend met een groei in aantal ic-dagen per persoon gedeeld door het aantal jaren boven de leeftijd van zeventig min 1,8 procent is één plus één niet zomaar twee. Dus wat mijn eerdere logica ook lijkt te suggereren, we kunnen gewoon hopjesvla blijven eten. Hoera!
Deze column verscheen eerder op Uitagenda Utrecht
